میدانی؟ آدم هایی هم هستند که از عزیز بودنشان است که میگذاری ازشان و میگذری...آنقدر برایت دوست داشتنی هستند که به خاطر خودشان هم که شده، که اذیت نشوند، که در کنار تو آرامش خاطرشان بهم نریزد ، رهایشان میکنی، اما دورادور آنقدر مراقبشان میشوی که کوچکترین غمشان انگار برتو اثر گذارد، اما انگار بخواهی صبرت را امتحان کنی، و این میشود که دم نمیزنی، اصلا نمیتوانی دم بزنی...میدانی که اگر بهشان نزدیک بشوی، اذیت میشوند، اذیت میشوی..بعضی ادم ها دورادور عزیز هستند..شاید به تو مغرور بگویند، شاید بی رحمت خوانند، شاید هم بدترین ها در ذهنشان به تو نسبت بدهند و تو میدانی که اما عزیزترینند و تو تنها به خاطر خودتان است که اینطور رفتار میکنی...گاهی سخت است دوری اما تنها چاره کار در همین است که شاید گذرزمان همه چیز را انقدر کمرنگ کند تا شاید احساساتت هم بنده عقلت بشوند و ان گاه بتوانی با خیال راحت نفس عمیقی بکشی و با خودت زمزمه کنی این نیز گذشت...