خوش است خلوت، اگر یارْ یار من باشد |
نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد! |
|
من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم |
که گاهگاه بر او دست اَهرمن باشد |
|
روا مدار خدایا! که در حریم وصال |
رقیب مَحرم و حِرمان نصیب من باشد |
|
هُمای گو: «مفکن سایهی شرف هرگز |
در آن دیار که طوطی کم از زَغَن باشد» |
|
بیان شوق چه حاجت؟ که سوز آتش دل |
توان شناخت ز سوزی که در سُخن باشد |
|
هوای کوی تو از سر نمیرود؛ آری |
غریب را دلِ سرگشته با وطن باشد |
|
به سان سوسن اگر ده زبان شود حافظ |
چو غنچه پیش تواَش مُهر بر دهن باشد |