زخم خوردن

زخم خوردن از آدما هیچ وقت نباید دلیلی برای بد شدن آدمی باشه..نباید به خاطر بدی بقیه ، به خاطر زخم بقیه نمک بگیری دستت و زخمای بقیه آدما رو هم نمک پاشی کنی که با تو همدرد بشن...نمک به زخم دیگرون پاشیدن یه جور عقده ای هست که از درون یه آدم کینه ای پر از احساس و پر ازخشم فقط برمیاد...وقتی یکی بهت بدی میکنه میتونی فقط با لبخند از کنارش رد بشی و خودت رو ازش بگیری، اینجوری شاید خوب بودن تو باعث بشه که نبودنت بیشتر به چشم بیاد و در واقع این آدما باشن که از ، از دست دادنت بترسن و تحت هر شرایطی تو رو ناراحتت نکنن که بخوان از دستت بدن..زخم خوردن از آدما باید باعث بهتر شدن رفتار آدمی بشه...اونقدر خودت رو بسازی ، اونقدر به خودت ریاضت بدی تا این که به جایی برسی که کم کم در مقابل بدی دیگرون فقط یه لبخند بشی و بدون هیچ توقع و چشم داشتی بتونی با بقیه آدمای دور وبرت وقت بگذرونی و زندگی رو به خاطر بدی بقیه به کام خودت تلخ نکنی..شاید بهترین کار در مقابل بدی دیگرون فقط گرفتن خودت و خوبیات از اونا باشه...همین

نهال روابط

تو هر رابطه ای که باشی فرق نداره ...احترام و اعتماد و توجه بیشترین و اولین نقش ها رو ایفا میکنه ..هرکدوم از این سه تا نباشه یه پایه از سه پایه رابطه لق میزنه .انگار روی یه صندلی نشسته باشی که یه پایه نداشته باشه و بار هرتکونی احتمال واژگون شدنت بره...هر رابطه ای مثل یه نهال می مونه که اگر بهش آب ندی پژمرده میشه ، غمگین میشه ، پلاسیده میشه ، حالا تو رابطه هم اگر احترام نباشه اعتماد نباشه انگار هیچی نیست...دقیقا مثل همون نهال رابطه بعد از مدتی از هم پاشیده میشه یا حتی اگر این اتفاق نیوفته سرد میشه...همه چی دست به دست هم میده تا رابطه تموم بشه...رابطه مثل یه بذری هست که تو زمین کاشته میشه...مراقبت میخواد توجه میخواد ، احترام و اعتماد متقابل میخواد...مراقب رابطه هامون باشیم که بی هوا پژمرده نشن ...

نظر دیگران

همه لغات غیر قابل دلخواه قابلیت این رو ندارن که تو رو ناراحتت کنن ولی خب اگر اون شخص که داره اون حرفا رو میزنه برات مهم باشه اون کلمات قابلیت شکستن تو رو دارن جوری که دیگه هیچ جوره نشی تکه های شکستت رو بند زد...کلمات فقط در صورتی میتونن تو رو ناراحت کنن که شخص خاصی به زبونشون بیاره وگرنه شاید روزانه حرفای زیادی تو خیابون بهت زده میشن که قابلیت ناراحت کردنت رو دارن ولی هیچ جوره ناراحتت نمیکنن...

غرق فکر و رویا ...

یه موقعایی اینقدر غرق فکر میشی ، غرق رویا میشی و غرق اتفاقات ناخواسته زندگیت میشی که زمان میگذره در حالی که تو نگذشتی و حالت دست خودت نیست...خودت هم نمیدونی چرا اینقدر ساکت و آروم شدی وتوان حرف زدن نداری ولی اینقدر سرت پر از حرف هست که خودت هم در باورت نمیگنجه اینقدر آروم و ساکت شده باشی...فقط چیزی که هست نشستی و نظاره گر اتفاقات زندگیت هستی و در سکوت می بینی روزات چقدر به سرعت سپری میشن و همه اتفاقات مهم با چه سرعتی دارن میوفتن...یه وقتایی از بس ذهنت شلوغ هست نمی تونی حرف بزنی...

مزاحم !

یه آدمایی تو زندگیت فقط نقش مزاحم رو ایفا می کنند...مزاحمایی که خودشون رو به حق میدونن درباره هر مساله شخصیت نظر بدن و خودشون رو محق میدونن که تو رو قضاوت کنن ...آدمایی که فکر میکنن جز اونا هیچکس حق نداره و حرف اونا فقط درست هست...یه آدمایی هستن که وقتی از زندگیت حذفشون می کنی بازم حاضر به پذیرش نیستن و همه چیز رو به شوخی می گیرن...آدمایی که بلاک کردنشون هم باعث نمیشه که از رو برن و دست از کاراشون بردارن...یه آدمایی هستن که وقتی از دلت و ذهنت و زندگیت پاکشون کردی یعنی حذف شدن یعنی اصرار بی دلیلشون برای موندنت فقط باعث میشه ازت انرژی بگیرن ، انرژی ای که میتونی صرف خیلی کارای مثبت تری تو زندگیت بکنی...آدمایی هستن که وقتی تو نمیخوای حتی باهاشون حرف بزنی هم میخوان تو رو به زور وادار به حرف زدن کنن...اما لغت نامه ذهنیت رو که باز می کنی تنها چیزی که میتونی به اینجور ادما نسبت بدی لغت مزاحم هست...مزاحمی که انگار نمیخواد متوجه باشه که حذفش از زندگیت یک مساله واقعی و کاملا جدی هست و نه یک شوخی بی معنا !

ترازوی روابط

روابط آدمی مثل ترازو می مونه ... طرفین باید به طور متعادل از خودشون انرژی بذارن...درست مثل الاکلنگی که اگر دو نفر هم وزن دوسرش قرار نگیرن یه سر الاکلنگ همیشه پایین و اون سرش تو آسمون می مونه و هیچ کدوم از طرفین هم از این بازی لذت نمیبرن...روابط ادمی هم درست مثل همین الا کلنگه...اگر یکی بیشتر از حدی که باید انرژی گذاشت یعنی که نامتعادله همه چیز...تا بازی دوطرفه جریان نداشته باش لذتی هم نیست...

معجزه دوست داشتن آدم ها

دوست داشتن آدم رو پخته تر میکنه..وقتی آدم یکی رو دوست داشته باشه پخته میشه احساسش ..به خصوص اگر آدم درگیر یک آدم درست بشه تو زندگیش که بتونه عقل و احساسش رو به صورت موازی پیش ببره که طعم شیرینی یه پختگی واقعی رو مزه مزه میکنه ...وقتی آدم یکی رو دوست داره کم کم یاد میگیره که بی حوصلگی هاش رو تاب بیاره ، با انتظاراتش کنار بیاد و از منتظر موندناش لذت ببره ... آدمی که یکیو دوست داره کم کم یاد می گیره که یه زمانایی رو به خودش اختصاص بده و تو تنهاییش غرق رویاهای دونفرش بشه ...کم کم یاد می گیره که وقتی که تنها می مونه به خاطر بی حوصلگی طرف مقابلش سر خودش رو یه جوری گرم کنه و خلوت تنهایی اونو بهم نزنه ... آدمی که یکیو دوست داره اول از همه صبوری کردن رو یاد می گیره ...یاد می گیره که احترام متقابل چقدر میتونه شیرین باشه...یاد میگیره که اعتماد دو طرفه بهترین حس دنیاست اگر اون شخص درست ترین آدم در درست ترین زمان باشه...دوست داشتن آدما رو قوی تر میکنه ، پخته تر میکنه ، حالشون رو خوب تر میکنه ... به قول دیالوگی تو فیلم پل چوبی: "عشق یعنی این که حالت خوب باشه ، حالم خوبه "