خیلی میخواهد بلد باشی که بتوانی خودت را بی تفاوت نشان بدهی،مراقب باشی تمام مدت که آن چه احساس میکنی را بر زبان نیاوری...گاهی نمیشود، همین که میخواهی خودت را پشت همه چیز پنهان کنی تا دستت رو نشود، تا که لو نروی یک نگاه کافیست تا چشمانت همه چیز را بگوید...اصلا برای آدمی که بلد نیست دروغ بگوید انگار چشمانش هم راستگو باشند و همیاریش نکنند در بیان نکردن حقیقت...گاهی اما بی تفاوت شدن لازم است، باید تمرین کرد...باید صبور بود وتمرین بی تفاوتی کرد تا بتوانی از آن استفاده کنی که اگر هنرش را نداشته باشی انگار به بعضی آدم ها نقطه ضعفت را درست نشان داده باشی تا خیال کرده باشند که میخواهی با آن ها شطرنج بازی کنی...گاهی لازم است که برای بی تفاوت شدنت هم تمرین کنی، ریاضت بکشی تا روزی چشمت را باز نکنی و همین متفاوت بودن را نقطه ضعف خود ببینی و دیگر کاری از تو برنیاید...